Wiosnę idzie wyczuć nosem,
gdy ogniska płoną stosem,
Gdzieś zza miedzy krasnal zerka,
Pewnie gra z zającem w berka.

W moim sercu też się budzi,
Taka nowa wiara w ludzi,
No bo w zimie marazm srogi,
I depresja wkracza w progi.

Lecz gdy promyk słońca mały,
Wpadnie już nam na regały,
I o uśmiech nas poprosi
Toć to wiosna tak się nosi.

Rzekłabym ja też nieśmiało,
na krągłości ciągnę działo,
coby nadmiar seksowności,
nie przysłonił mej radości.

Wszakże gibkość ciała ważna,
Szata wiosną dość odważna,
Warto zgubić to i owo,
Aby czuć się komfortowo.

Gdy nachodzi mnie na biegi,
Szybko zejdą z pól już śniegi.
Wiosna damą jest i basta,
odstawiamy wtedy ciasta.

Jeszcze ptaków śpiew przy lesie,
gdy harcerską nutę niesie,
Wówczas budzą się zwierzaki,
Pączki obsypują krzaki.

Wypatruję jej co roku,
Od którego przyjdzie boku,
Czy od strony mej sadzawki,
Czy zza płota starej babki.

Gdy dziecięce lata miałam,
Łatwiej wiosnę tę widziałam,
Lecz gdy coraz więcej latek,
Czuję jakiś niedostatek.

Może właśnie w tym sekrety,
W życiu ważne są konkrety,
No i żeby przegnać troski,
Dostrzegajmy te drobnostki!

Bo gdy ciepło do nas wraca,
Milsza staje się też praca,
Czy to szycie, czy sprzątanie,
Gotowanie czy zmiatanie!

Wiosnę w sercu rozpoznawaj,
Lepszy się na co dzień stawaj!